Hallo Simon. Je bent lid van Sing Out Brussels! en je schreef het nummer “In these heels”. Hoe ben je songschrijver geworden?
Ik schreef mijn eerste nummer toen ik acht of negen was, denk ik. Ik zat zeker nog op de basisschool en was een enorme ABBA-fan. Ik herinner me dat ik dezelfde magische geluiden wilde maken die zij konden maken. Ik herinner me vooral mijn eerste nummer dat Music Man heette. In feite ben ik begonnen met de teksten en ik denk dat dit de eerste en enige keer was dat ik dat deed. Sindsdien komt de muziek op de eerste plaats. Dit suggereert dan een gevoel bij mij en ik probeer dat zorgvuldig te matchen met de teksten. Tijdens mijn volwassen leven had ik altijd als hobby liedjes of delen van liedjes geschreven, maar zoals de meeste mensen heb ik nooit iets afgemaakt. Toen ik in 2013 in België woonde, besefte ik dat er een mogelijkheid bestond om liedjes in te zenden voor de Belgische Eurovisievoorronde. Er veranderde iets en ik schreef en nam twee complete nummers op om in te dienen. Ze wonnen niet, maar in zekere zin won ik een veel grotere prijs: ik realiseerde me dat ik me nu op mijn gemak voelde om nummers te voltooien, op te nemen en mensen ze te laten horen. Gedurende een periode van ongeveer vier tot vijf jaar schreef ik ongeveer 50 nummers, en omdat ik het zo intensief deed, werd ik er objectief steeds beter in. Het was tijdens deze periode dat “In These Heels” werd geschreven, en het was een periode die culmineerde in het winnen van een aantal songwriting-wedstrijden; “Sing Me Your Blues” wint de SongDoor-competitie in de Verenigde Staten en “Still Not Sorry” wint de Britse Songwriting-competitie.
Wat was je inspiratie om “In these heels” te schrijven?
Het was de zomer van 2016 en ik was op vakantie in Spanje. Enkele maanden daarvoor hadden de schietpartijen in een homoclub in Orlando plaatsgevonden. De schutter had een schrikbarend aantal slachtoffers geëist. Naast de enorme golf van verdriet die ik voelde, viel me het meest op hoe al het nieuws dat ik zag probeerde te bagatelliseren dat de schietpartij plaatsvond in een homoclub en dat dat misschien de reden was dat de locatie was gekozen. Degenen die helaas het slachtoffer waren geworden van deze agressie werden beschreven als zonen en dochters van liefhebbende ouders, maar werden nooit beschreven als vrienden of geliefden van elkaar. Het viel me op dat dezelfde homofobie die de moordenaar had geïnspireerd nog steeds de nieuwsagenda dreef. Ik was boos. In mijn leven heb ik het geluk dat ik enorme vooruitgang heb gezien op het gebied van rechten voor de LGBTQI+-gemeenschap, en ik ben de eerste om toe te geven dat we nog veel verder te gaan hebben, maar zelfs ik was geschokt door deze “straight-washing” van het verhaal . Het was bijna alsof de media niet wilden toegeven dat het een homohaat-misdaad was, want dan zou de vinger langzaam naar hen terug kunnen keren omdat ze door de jaren heen homofobie hebben aangemoedigd.
Welk verhaal wilde je vertellen met dit nummer?
Terwijl het lied zich in mijn hoofd ontwikkelde, bleef mijn woede toenemen. Ik herinner me dat ik eerst de openingsregels van het refrein in mijn hoofd had en veel verschillende frases probeerde. Een vriend van mij, ook een muzikant, bezocht me en ik herinner me dat ik deze ideeën op hem uitprobeerde. Ondanks dat hij een queer-activist was, was hij behoorlijk geschrokken. “Het is heel boos!” zei hij met een nogal bezorgde blik op zijn gezicht, alsof hij wilde vragen of ik in orde was? Maar ik was boos en ik wilde echt dat het lied uit mijn hart kwam. Naarmate de verzen zich ontwikkelden, groeide het lied tot een algemene behoefte aan meer solidariteit in de homogemeenschap. Ik wilde de media niet openstellen voor kritiek, maar ook de geïnternaliseerde queerfobie waarover ik openlijk had gehoord in de homogemeenschap in Brussel. Vooral homomannen hebben geleerd hoe ze zich veilig kunnen voelen door zich niet te associëren met homobars of met het volledige spectrum van gender- en seksualiteit expressie in onze groeiende gemeenschap. Als nieuwkomer in België vind ik het land meestal erg gastvrij en voel ik me hier veilig, maar ik merk bij homomannen wel een verlangen om op te gaan, om “heteronormatief” te zijn. Dat is prima, zolang het niet ten koste gaat van de zichtbaarheid en het draagvlak voor elkaar. Helaas denk ik dat dat vaak het geval is. Vele malen wanneer ik met jongens zou chatten op dating-apps, werd ik plotseling geblokkeerd als ik toegaf dat ik in homobars drink of dat ik transrechten steun. Ik neem het deze mensen niet kwalijk – ze zijn slachtoffers van de samenleving waarin we leven – maar ik wilde wel dat het lied het geweten van deze mensen een beetje zou prikken, om ze rechtop te laten zitten en te denken dat ze iets meer zouden kunnen doen . Niet iedereen hoeft een activist te zijn, maar als elk lid de uitdaging van queerfobie net zoveel aangaat als ze zich veilig voelen om te doen, zullen we allemaal veiliger zijn. Uiteindelijk is dit het nummer waar ik het meest trots op ben dat ik het heb geschreven. Het kwam echt uit het hart.
Wat vind je van het arrangement van Philippe Maniez?
Het was heel vreemd maar opwindend voor mij om het lied geïnterpreteerd te horen. Het was even wennen omdat ik zo gewend was aan het origineel. Er waren nog twee extra moeilijkheden – ten eerste dat het nummer vrij moeilijk te leren en te onthouden was voor het koor en ten tweede pas tijdens onze concerten dat we het volledig te horen kregen met de meegeleverde solopartijen. Ik denk dat ik om deze reden niet de enige in het koor was die even de tijd nam om verliefd te worden op dit arrangement. Al moet ik zeggen dat ik het prachtig vind. Het is zo belangrijk om muziek op deze manier uit te breiden, en er is veel meer oprechtheid, licht en schaduw in dit arrangement. Het is zo heel erg mooi en ik ben heel dankbaar dat het koor het heeft laten regelen en het op deze manier in hun hart gesloten heeft. Ik ben erg trots!
Voor veel zangers is het centrale deel “love any louder, can’t love any louder” emotioneel erg krachtig. Is het ook jouw gevoel?
Ja! Dit was de zin die mijn vriend schokte, maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Ik heb echt het gevoel dat ik volledig authentiek ben met mensen als het gaat om mijn seksualiteit en ik ben ook trots op het feit dat ik sinds mijn identificatie als homo hard heb gewerkt om anderen in onze gemeenschap en daarbuiten te begrijpen die vooroordelen hebben en mijn uiterste best doen in elk geval het beste om vooroordelen te voorkomen. Het is een oproep tot hulp van andere leden van de gemeenschap om zichtbaar te zijn en ons te steunen.
Sing Out zong het nummer voor het eerst in 2019 met LaDiva Live. Deze keer zingen verschillende zangers de solo. Is dit logisch voor u?
Voor mij heeft dit nummer echt zijn thuis gevonden in het koor. Toen ik hoorde dat de solisten uit het koor zouden komen, was ik erg blij, en nog meer toen ik ontdekte hoeveel verschillende stemmen er zouden zijn. Hierdoor kan het lied met één stem spreken, maar vanuit vele perspectieven, vele verhalen, vele ervaringen, en daar gaat het in wezen om.
Heb je nog iets te zeggen?
Op dit moment heb ik maar een klein deel van de voltooide opname gehoord, maar ik weet dat het geweldig zal klinken en ik heb een doos zakdoeken nodig als ik het hoor. Ik ben al begonnen aan een nieuw lied voor het koor – “Let Your Heart Be Heard” dat, zoals ik het begrijp, gezongen zal worden door alle deelnemende koren wanneer we in 2026 met trots “Various Voices” in Brussel hosten. Ik ben vastbesloten om er een vrolijker liedje van te maken, maar daarom niet minder oprecht.