Geïnspireerd door het optreden van Voces Gaudii tijdens ons recente concert, Various Voices Rising, denkt Sing Out-lid Kit na over het idee van chosen family.
Where do I belong?
Met deze woorden opent Rina Sawayama en Elton John’s Chosen Family. Het is een vraag waar veel mensen die deel uitmaken van onze gemeenschap hun hele leven mee worstelen. We groeien vaak op met het gevoel dat we anders zijn dan de anderen en doen ons best om erbij te horen – voordat we uiteindelijk langzaam ontdekken wie we zijn en hard werken om acceptatie te vinden. De rest van het lied lijkt deze vraag te beantwoorden.
Laat me de situatie schetsen. Het CCU-auditorium gonst van verwachting als Voces Gaudii het podium opkomt. Various Voices Rising is net geopend door DynamiQ Voices, die ons omver bliezen met hun levendige queerness, hun zachte vocale harmonieën en hun gedurfde zichtbaarheid. De zangers van DynamiQ komen stilletjes de zaal binnen en nemen plaats achter ons. Dit is geen gewoon concert!
Voces Gaudii is groter dan DynamiQ Voices. Ze zijn ervaren, zelfverzekerd, ontspannen – een goed geoliede machine. Hun set bestrijkt een breed spectrum aan muziek, ze zingen nummers van pop tot folk in het Engels en Pools, upbeat mét choreo en zachtjes zonder. Na een paar nummers stapt hun dirigent naar voren om de volgende twee nummers te introduceren – stukken, zegt hij, die hen hebben geholpen vol te houden en om te gaan met de onrust van het leven als LGBTQI+ mensen die de afgelopen jaren in Polen hebben geleefd. Een daarvan is Chosen Family.
Tell me your story and I’ll tell you mine
I’m all ears, take your time, we got all night
Ze zingen deze woorden zachtjes, met zorg voor elke noot. Het tempo ligt laag, zodat er tijd is om naar de betekenis te luisteren, deze te begrijpen en erover na te denken. Mijn gedachten gaan terug naar het herverbindindingsweekend dat Sing Out samen doorbracht in de herfst. Discussiegroepen waar ik me veilig voelde en wist dat er geen oordeel was – ik herinner me dat ik spontaan en openhartig mijn mening deelde, zonder er, ook maar één keer, over na te denken hoe ik zou worden gezien. Ik herinner me dat ik meer leerde over de mensen naast wie ik zong, me realiseerde dat we ervaringen deelden – of integendeel, dat onze ervaringen niet meer konden verschillen – maar we luisterden allemaal met vriendschap en respect. Ik moest ook denken aan andere momenten van verbondenheid met het koor: een maaltijd delen of naast elkaar lopen in Hastière, samenwerken in een Joy Team… Ik bedacht hoe deze korte momenten van verbinding, het delen van verhalen en het leren over elkaar, of ze nu met dat doel georganiseerd zijn of niet, een groot deel van onze gemeenschap zijn.
Show me the rivers crossed, the mountains scaled
Show me who made you walk all the way here
Settle down, put your bags down
You’re alright now
Ik denk eraan dat ik bijna precies een jaar geleden op het podium voor me stond, microfoon in de hand, met tenor C. links van me en alt A. rechts van me. Ik herinner me hoe kwetsbaar ik me voelde, mijn stem trilde toen ik vertelde over mijn ervaringen op de middelbare school als gay kid. Ik herinner me hoe opgelucht ik was dat de podiumlichten fel genoeg waren om de gezichten in het publiek te verbergen. Maar ik herinner me ook hoe het voelde om niet alleen te zijn, mijn angst onder ogen te zien met twee bondgenoten aan mijn zijde en bijna 60 anderen vlak achter me. Ik weet nog dat ik serieus werd genomen toen ik tenor J. vertelde hoe bezorgd ik was dat mijn verhaal ‘niet erg of serieus genoeg’ was om op het podium te delen, en hoe hij naar me luisterde en me geruststelde, uitlegde wat mijn verhaal voor hem betekende en me hielp een ander perspectief te zien.
We don’t need to be related to relate
We don’t need to share genes or a surname
You are, you are
My chosen, chosen family
Ik denk aan een aantal mensen in het koor met wie ik het beste bevriend ben en hoe verschillend we aan de oppervlakte zijn. We komen uit verschillende landen en we hebben verschillende levens geleefd. We hebben verschillende identiteiten als queer mensen en als individuen. We ervaren de wereld anders. We hebben verschillende meningen en overtuigingen. Maar ik koester hun vriendschap diep. Ik realiseer me dat ze mijn broers, mijn zussen en mijn siblings zijn. Voor het eerst begin ik me verbonden te voelen met het idee van een ‘gekozen familie’.
So what if we don’t look the same?
We been going through the same thing
Yeah, you are, you are
My chosen, chosen family
Ik denk aan andere leden van onze gemeenschap. Degenen met wie ik minder gemeen heb en die ik niet zo vaak spreek. Onze levens voelen verder uit elkaar, misschien door leeftijd, achtergrond of afdeling binnen het koor… Ik bedenk hoe dol ik op hen ben, ook al hebben we niet altijd dezelfde mening of zijn we niet altijd in dezelfde dingen geïnteresseerd. Ik realiseer me dat sommigen bijna als ouders zijn – of grootouders, zelfs! Dit zijn degenen die WhatsApp-verzoeken om advies beantwoorden wanneer ik, of iemand anders, zichzelf buitensluit. Ik realiseer me dat er ook tantes, ooms en auncles zijn. En cousins – zoveel cousins!!!
Terwijl ik naar deze krachtige woorden zit te luisteren, met tenor C. links van me en sopraan C. rechts van me, word ik plotseling overweldigd door alles wat ik voel voor mijn gemeenschap: vriendschap, zorg, verantwoordelijkheid, solidariteit, liefde… En wat ik van hen voel: steun, back-up, validatie, dankbaarheid, onvoorwaardelijke acceptatie. En ik denk dat ik voor iedereen van Sing Out Brussels! en DynamiQ Voices kan spreken, zo niet voor de hele zaal, als ik zeg dat er geen droog oog in de zaal te bekennen was.